Διασυλλογικές αφίσες και κείμενο για τη δολοφονία του Zακ Κωστόπουλου/zackie oh

ακολουθεί το κείμενο:

ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗΛΟΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ
ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ

Παρασκευή 21.9.18. Ο Ζακ Κωστόπουλος δολοφονείται έπειτα από άγριο ξυλοδαρμό από τους Ευάγγελο Δημόπουλο και Αθανάσιο Χορταριά, καταστηματάρχες της περιοχής, μεσημέρι στην οδό Γλάδστωνος, στην Ομόνοια. Στον ξυλοδαρμό μέχρι θανάτου συμμετέχουν και αστυνομικοί της ομάδας Δίας που δίνουν τα τελευταία θανάσιμα χτυπήματα στον Ζακ. Αρχικά, τα ΜΜΕ αναπαράγουν την είδηση με τον τρόπο που «αντιστοιχεί» στα στερεότυπα της περιοχής και των «πρωταγωνιστών». Από τη μία οι «ανάστατοι» από την «εγκληματικότητα» του ιστορικού κέντρου «φιλήσυχοι καταστηματάρχες» και από την άλλη ο «τοξικοεξαρτημένος», ο «ληστής», ο «εισβολέας», ένα προφίλ που εγείρει τα εδώ και δεκαετίες καλλιεργούμενα φοβικά αντανακλαστικά και διαμορφώνει το νομιμοποιητικό πλαίσιο εξόντωσής του. Τις επόμενες όμως ώρες, σε πείσμα των θλιβε­ρών, επαναλαμβανόμενων μιντιακών χειρισμών, η υπόθεση ανατρέπεται. Ο Ζακ ήταν ένας ακτιβιστής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότη­τας, είναι η Zackie Oh που είχε μια ζωή, είχε φίλες και φίλους. Ένα θλιμμένο και ταυτόχρονα εξοργισμένο πλήθος ανθρώπων για την απώλειά του αποκαθιστά άμεσα τον Ζακ ως πρόσωπο εντός του κοινωνικού πεδίου και θυμίζει ότι η δολοφονία του, η κάθε δολοφονία ποτέ δεν στερείται πολιτικών σημαινόμενων.

Η δολοφονία του Ζακ δεν έγινε σε μια τυχαία εποχή ούτε σε ένα τυχαίο τόπο…

Η δολοφονία του Ζακ από τους δυο καταστηματάρχες και τις δυνάμεις της αστυνομίας, μπροστά σε ένα πλήθος κόσμου που, με εξαίρεση δύο-τριών ανθρώπων, παρακολουθούσε με όρους αρένας, είναι υλική συμπύκνωση του δόγματος της ασφάλειας, αυτού που εδώ και δεκαετίες αποτελεί κοινωνικό μοντέλο οργάνωσης, ελέγχου και διαχείρισης του πληθυσμού, που συνοδεύεται από πλήθος αντεγκληματικών, αντιμεταναστευτικών και αντιτρομοκρατικών πολιτικών στο πλαίσιο του λεγόμενου «κράτους ασφάλειας». Η «ασφάλεια των πολιτών» γίνεται βασικός νομιμοποιητικός λόγος ύπαρξης του κράτους και αναδεικνύεται σε βασικό ιδεώδες-ρυθμιστή της κοινωνικής ζωής. Το δόγμα της τάξης και της ασφάλειας δεν περιορίζεται μόνο στη διαμόρφωση ενός εξωτερικού εχθρού, της εισβολής των «βαρβάρων», δεν θωρακίζει μόνο τα σύνορα του κράτους με περισσότερους φράχτες και στρατόπεδα «φιλοξενίας» μεταναστών, δεν φροντίζει μόνο για την ενίσχυση και το βάθεμα των εθνικών αφηγήσεων, αλλά φροντίζει και για την επινόηση του εσωτερικού εχθρού, ειδικά σε μια περίοδο που τεράστια κοινωνικά κομμάτια λεηλατούνται. Για την κατασκευή του ανεπιθύμητου «Άλλου», εκείνου που δεν πληροί τις προϋποθέσεις των κυρίαρχων κανονικοτήτων, διαμορφώνεται συστηματικά η φιγούρα του «αταίριαστου», του μη κανονικού. Μετανάστρι­ες και μετανάστες, παραβατικές/οί, τοξικοεξαρτημένες/οι, άστεγες/οι, ψυχικά «αποκλίνοντες», εκδιδόμενες, επαίτες, άτομα lgbtqi+, αγωνιζόμενες και αγωνιζόμενοι γίνονται οι «επικίνδυνες τάξεις», αυτές που πρέπει να τεθούν σε καθεστώς εξαίρε­σης, ελέγχου και ειδικής διαχείρισης.

Η δολοφονία του Ζακ έγινε σε συγκεκριμένο τόπο. Η περιοχή της Ομόνοιας και πέριξ αποτελεί ένα από τα βασικά σημεία στις γεωγραφίες του δόγματος της ασφάλειας, όπου εδώ και 20 χρόνια δοκιμάζονται κεντρικές πολιτικές διαχείρισης, οριο­θέτησης και καταστολής των «περιττών». Εκεί κατοικοεδρεύει το διαβόητο κολαστήριο, το αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας (ποιος δεν θυμάται τα περίφημα βίντεο που βγήκαν στη φόρα πριν μερικά χρόνια με τα σαδιστικά βασανιστήρια κρατουμένων μεταναστών;), το οποίο δεν προστατεύει τις μαφίες της περιοχής (σωματεμπορία και ναρκωτικά), ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΦΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ.

Στη βάση του μεγάλου στοιχήματος για «εθνική ανάπτυξη» και «επανεκκίνηση της οικονομίας» διαμορφώνονται εκ νέου κοινωνικές-ταξικές συμμαχίες (στην περιοχή της Ομόνοιας μικροί και μεγάλοι καταστηματάρχες, πολυεθνικό ξενοδοχειακό κεφάλαιο, ιδιοκτήτες ακινήτων), ενώ παράλληλα οριοθετούνται οι «προβληματικές» φιγούρες. Ο αέρας της «ανάπτυξης» (με τη λειτουργία νέων ξενοδοχείων στην περιοχή) και της καθόδου τουριστικών ορδών, η άνοδος της αξίας γης, πάει χέ­ρι-χέρι με τον όλο και εντεινόμενο κοινωνικό συντηρητισμό, με τις συμμαχίες των «κανονικών και ευυπόληπτων». Αυτών δηλαδή που δεν θα διστάσουν -όπως έκαναν με τον Ζακ- να υπερασπιστούν την ιδιοκτησία και τα προνόμιά τους χορεύοντας τον δολοφονικό χορό τους πάνω στα σώματα των «περιττών». Η ατομική ιδιοκτησία αποτελεί ιδρυτική αρχή συγκρότησης, ύπαρξης και λειτουργίας του καπιταλιστικού κόσμου. Η υπεράσπισή της αποτελεί βασικό μέλημα του αστικού δικαίου. Οι ξεφτιλισμένοι καταστηματάρχες που λίντσαραν τον Ζακ (αξίζει να σημειωθεί ότι ο ένας από αυτούς, ο Αθανάσιος Χορταριάς, που διατηρεί μεσιτικό γραφείο, είναι συντονιστής της τ.ο. ανατολικής Αττικής του φασιστικού μορφώματος «Πατριωτικό Μέτωπο») προφυλάσσονται από εισαγγελείς, ανακριτές και ιατροδικαστές, όχι στο όνομα κάποιας (δεδομένης) συμπάθειας προς το πρόσωπό τους, αλλά από την ίδια την ουσία του νομικού-δικαιικού συστήματος. Όποιος/α θεωρηθεί ότι παραβιάζει το «ιερό» σύνορο της ατομικής ιδιοκτησίας μπορεί να εξοντωθεί με συνοπτικές διαδικασίες.

Η σοκαριστική δολοφονία του Ζακ αποτυπώνει κυριολεκτικά ένα «σκοτώστε-σκουπίστε-τελειώσατε» μικροαστών-καταστη­ματαρχών και μπάτσων. Με τους μπάτσους να περιφέρουν στα χέρια τους το δήθεν πειστήριο-μαχαίρι που αποδόθηκε στον Ζακ, αλλά τελικά προκύπτει ότι δεν ήταν δικό του, και τον δολοφόνο Δημόπουλο να σκουπίζει τα γυαλιά της βιτρίνας του μαγαζιού του. Ο Ζακ είχε εκ των προτέρων καταδικαστεί ως «περιττός», οπότε η όποια έρευνα ήταν επίσης περιττή. Όπως και σε άλλες αθέατες περιπτώσεις «έγινε αυτό που έπρεπε»: ένας «απόβλητος» λιγότερος. Χαρακτηριστική της εκ των προτέρων καταδίκης του Ζακ ήταν και η γνωμάτευση των ιατροδικαστών, σύμφωνα με την οποία δεν κρίνονται τα αλλεπάλληλα θανατη­φόρα χτυπήματα από τους φονιάδες του ως τέτοια. Είναι γνωστή εξάλλου η συνεισφορά του ιατροδικαστικού σώματος, όπως και των συγκεκριμένων ιατροδικαστών που ανέλαβαν την υπόθεση, στο ξέπλυμα δολοφονιών από τις δυνάμεις καταστολής.

Οι άμεσες αντιδράσεις για τη δολοφονία του Ζακ, θα συμβάλουν στην «ανάδυσή» του στο πεδίο του ορατού, ως προσώπου και σώματος με όνομα, επιλογές και ιστορία, κάνοντας απαραίτητη την αναπροσαρμογή των μιντιακών και θεσμικών χειρι­σμών. Το δημόσιο πεδίο καταλαμβάνεται από τις μιντιακές αφηγήσεις. Τηλεοπτικά γκάλοπ καλούν τους θεατές να ψηφίσουν σχετικά με το αν τίθενται ή όχι στο πλευρό των εκτελεστών, κλείνοντας το μάτι στον κοινωνικό κανιβαλισμό. Γνωστές καθε­στωτικές φυλλάδες και διαδικτυακά μέσα που έχουν συμβάλλει τα μέγιστα στις διαδικασίες κοινωνικού εκφασισμού (πρώτο θέμα, ζούγκλα) πρωτοστατούν στην ανάρτηση αποκαλυπτικών βίντεο με συνοδευτικές εγκλήσεις προς την «πολιτεία» για εγρήγορση σε θέματα εκφασισμού και βαρβαρότητας. Θαυμάσιες αντιστροφές. Δηλώσεις από ακαδημαϊκούς, κόμματα, ακό­μα και από τον τομέα δικαιωμάτων του κυβερνώντος κόμματος (σύριζα) καταδικάζουν τη βαρβαρότητα.

Οι διάφορες (θεσμικές και μιντιακές) προοδευτικές φωνές που αγανακτούν σχετικά με το λιντσάρισμα και τη βίαιη αστυ­νομική αντιμετώπιση του Ζακ, έχουν ρόλο εξισορρόπησης για το σύστημα που γεννά τις διακρίσεις και τη θανατοπολιτική. Κριτικάρουν όχι τη δομή του αλλά τις όποιες ακραίες εκδηλώσεις του που έρχονται στην επιφάνεια. Ζητούν και προτείνουν διορθώσεις. Καθησυχάζουν, απονευρώνουν, μιλάνε για μεμονωμένα περιστατικά, αποπροσανατολίζουν την οργή. Η κατα­δίκη του λιντσαρίσματος και της εξόντωσης ενός «αδύναμου ανθρώπου», γίνονται στη βάση της υπενθύμισης ότι η άσκηση βίας και η τιμωρία είναι δουλειά των αρμόδιων επίσημων αρχών, δηλαδή της αστυνομίας και της δικαιοσύνης. Φτηνοί επι­κήδειοι. Για την επαναδιατύπωση και επιβεβαίωση του κράτους ως του μοναδικού και απόλυτου ρυθμιστή των κοινωνικών ζητημάτων, ως του μηχανισμού που κατέχει το μονοπώλιο της βίας. Για να νομιμοποιηθεί η καθημερινή οργανωμένη βία, η ιεραρχία, η εκμετάλλευση και η επιβολή του κρατικού-καπιταλιστικού-πατριαρχικού συστήματος…

Οι αφηγήσεις είναι σαν προβολείς. Φωτίζουν μέρος της σκηνής αφήνοντας την υπόλοιπη στο σκοτάδι. Αν φωταγωγούσαν ολόκληρη τη σκηνή θα ήταν ουσιαστικά άχρηστοι... Αποστολή της αφήγησης είναι να επιλέγει -και είναι ίδιον της φύσης της να συμπεριλαμβάνει αποκλείοντας και να διαφωτίζει σκιάζοντας...

Στο ίδιο πλαίσιο, η όποια αναφορά των δημοσιευμάτων στην ταυτότητα του Ζακ ως queer, gay, οροθετικού, drag queen δεν υπονοεί κάποια στροφή του κυρίαρχου θεσμικού πλέγματος προς μια κοινωνία χωρίς έμφυλους διαχωρισμούς, διαχωρι­σμούς στη βάση των σεξουαλικών επιλογών ή της αρτιμέλειας. Το ακριβώς αντίθετο. Η υπογράμμιση συμβάλλει και πάλι στην υπενθύμιση των κανονικοτήτων. Η εστίαση σε αυτού του είδους τις αναφορές επιχειρεί να παρουσιάσει αυτά τα πρόσω­πα ως καρικατούρες της «κανονικής ζωής». Οι επίμονες αναφορές δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να υποστηρίζουν, έστω και υπόγεια, το καθεστώς της ετεροκανονικότητας, της διάχυτης ομοφοβίας και τρανσφοβίας, του σεξισμού και της πατριαρχίας. Αυτό που πρέπει να εμπεδωθεί είναι ότι ο Ζακ ήταν «διαφορετικός» και αυτό που του συνέβη είναι μια εκδοχή που θα πρέπει να γίνει αποδεκτή ως φυσική κατάληξη των επιλογών του.

Οι φιγούρες των «περισσευούμενων», των «περιττών», των «αποκλινόντων» διευρύνονται και μαζί η ποινική και αστυνομική τους αντιμετώπιση. Ο Ζακ ήταν ένας δραστήριος ακτιβιστής με διευρυμένο φιλικό περίγυρο κι έτσι ανέκτησε το πρόσωπό του, την ταυτότητα και την ιστορία του. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με όλες εκείνες και εκείνους τους «απόβλητους» που δολο­φονούνται στα αστυνομικά κολαστήρια, όπως η δολοφονία-«αυτοκτονία» μιας γυναίκας στο τμήμα Πεντέλης τον Αύγουστο ή η δολοφονία ενός άντρα τον ίδιο μήνα από μπάτσους του Α.Τ. Ομονοίας. Αυτές, εξαντλούνται στην καλύτερη περίπτωση σε μονόστηλα. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τη ζωή πολλών χιλιάδων μεταναστών και μεταναστριών, ζωή χωρίς σημασία, στοι­βαγμένη στα στρατόπεδα αορατότητας, στα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου. Στο ίδιο πλαίσιο νοηματοδοτείται η ζωή ολοένα και περισσότερων ανθρώπων, των τοξικοεξαρτημένων, των παραβατών του κοινωνικού περιθωρίου, όσων βαφτίζονται απροσάρμοστες, αποτυχημένοι, παράξενες, διαφορετικοί. Η φρίκη βαθαίνει και οι μορφές που παίρνει γίνονται όλο και πιο αποτρόπαιες. Να σταθούμε ανάχωμα.

ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΚOΣΜΟ
ΤΩΝ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΩΝ, ΤΟΥ ΦOΒΟΥ, ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ,
ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ,
ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ-ΚΡΑΤΩΝ, ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ


ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤIΣ ΑΟΡΑΤΕΣ, ΤΟΥΣ ΑΓΡΙΟΥΣ,
ΤΙΣ ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ, ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΥΣ,
ΤΟΥΣ ΥΠΟΝΟΜΕΥΤΕΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ρεσάλτο (Κερατσίνι), Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας, Πάροδος (Νίκαια), Θερσίτης (Ίλιον), Κατάληψη Αγρός (Πάρκο Τρίτση-Ίλιον), Αναρχικές/οι από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας κ’ τον Πειραιά, Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης

Ενημέρωση από την πορεία για τα 5 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα

200 συντρόφισσες και σύντροφοι, διαδηλώσαμε την Παρασκευή 14/9 στο Κερατσίνι, 5 χρόνια μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από νεοναζιστικό τάγμα της χ.α. Ξεκινήσαμε από την Πλ. Λαού, μέσω της Παπαναστασίου και της Σαλαμίνος φτάσαμε στην Αμφιάλη στην οδό Παύλου Φύσσα και επιστρέψαμε προς Ταμπούρια, τελειώνοντας στην Πλ. Κύπρου. Σε όλη τη διάρκειά της πορείας φωνάζονταν συνθήματα, μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα, πετάχτηκαν χιλιάδες τρικάκια, γράφτηκαν σπρέι σε τοίχους, προσόψεις τραπεζών και μαυραγορίτικα καταστήματα "αγοράζω χρυσό".

Ο αδιαμεσολάβητος, αντιθεσμικός, ακηδεμόνευτος αντιφασισμός συνεχίζει να εναντιώνεται στον φασισμό και το σύστημα που τον γεννά και τον θρέφει. Για έναν αυτοοργανωμένο κόσμο ελευθερίας, αμοιβαιότητας, αλληλοβοήθειας και κοινοκτημοσύνης ενάντια σε κάθε διαχωρισμό, ιεραρχία και εξουσία.

Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου – Δραπετσώνας

ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ

Η αφισα σε pdf

το κείμενο του καλέσματος: 

το κείμενο σε μορφή pdf

Τη δημοκρατία βαθιά κατάλαβέ τη…

Η δημοκρατία δεν χρειάζεται πάντα τον φασισμό για να υποτάσσει τις ζωές μας. Μπορεί η ίδια να συστέλλεται και να διαστέλλεται σύμφωνα με τις κυριαρχικές ανάγκες κάθε περιόδου. Όπως τα τελευταία χρόνια που με τα θεσμικά της τερτίπια, τους χειραγωγικούς και κατασταλτικούς της μηχανισμούς, τις εναλλαγές κυβερνήσεων και την επιβολή μιας μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης, δεν χρειάστηκε να προσφύγει σε κάποιου είδους ολοκληρωτικό καθεστώς για την εφαρμογή του σαρωτικού προγράμματος καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και κοινωνικής ερημοποίησης, μαζί με το δεσμευτικό του πλαίσιο για τις επόμενες δεκαετίες. Η αριστερή διακυβέρνηση αποτέλεσε τον καταλληλότερο διαχειριστή της κρατικής εξουσίας, για την επιστροφή στην «κοινωνική ομαλότητα» και την επικύρωση των νέων όρων επιβολής, έτσι ώστε ο αυταρχισμός, η ματαιότητα, ο συντηρητισμός να διαχυθούν ολοένα και βαθύτερα ενάντια στις δυνατότητες κοινωνικής χειραφέτησης. Η «έξοδος από τα μνημόνια» σημαίνει ότι ο νεοφιλελευθερισμός, η ένταση της εκμετάλλευσης, η φτωχοποίηση, η καταστολή, η περιβαλλοντική καταστροφή έχουν εισαχθεί μόνιμα στην καθημερινότητα των υπηκόων του ελληνικού κράτους. Σημαίνει ότι κοινωνικά θα επικυριαρχεί ο φόβος, η εξατομίκευση, ο ανταγωνισμός και οι διαχωρισμοί. Ότι οι κατακερματισμένες κοινωνικές σχέσεις θα συνέχονται μεταξύ τους από εθνικές φαντασιώσεις, πατριωτικές ονειρώξεις, έμφυλους και ταξικούς ρόλους που θα υπαγορεύονται από τις προσταγές της εξουσίας και τις ιδεολογίες της.

Από το «εθνικό στοίχημα» της διαχείρισης της κρίσης, μέχρι τις διακρατικές συμμαχίες ή αντιπαραθέσεις στην ευρύτερη περιοχή (Βαλκάνια, Αιγαίο, Μέση Ανατολή), τα εθνικά ιδεώδη λανσάρονται κοινωνικά από όλες τις πτυχές του συστήματος. Τα «σάβανα» και τα σύμβολα της πατρίδας επιστρέφουν, οι μύθοι και οι ιστορικές κατασκευές βρίθουν στο δημόσιο λόγο, ο «εκσυγχρονισμός» ή η «υπεράσπιση» των εθνικών συμφερόντων επιβάλλονται ως κεντρική ατζέντα. Η περιβόητη διαπάλη μεταξύ του «αριστερού πατριωτισμού» και του «δεξιού εθνικισμού» αποκρύπτει τόσο τη μεταξύ τους αγωγιμότητα όσο και το ότι πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αμφότεροι, επιχειρούν να αποσπάσουν τις συνειδήσεις των υποτελών τάξεων από τον κοινωνικό/ταξικό ανταγωνισμό -τον ίδιο ανταγωνισμό που επιτίθεται στους «από κάτω» κάθε κράτους- και να τις ενώσουν με τα κυρίαρχα ιδεολογήματα προς όφελος της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.

Τα εθνικά ιδεώδη συνοδεύουν και συνοδεύονται από έναν κόσμο μισαλλοδοξίας και κοινωνικών διαχωρισμών. Γι’ αυτό και η επίταση του εθνικισμού έρχεται χέρι-χέρι με την όξυνση της πατριαρχίας και της έμφυλης βίας, με όλες τις περήφανες κραυγές του σεξισμού, του μισογυνισμού, της ομοφοβίας και της τρανσοφοβίας, της ματσίλας και της αρρενωπής επιβολής. Συγχρόνως, ο ρατσισμός έρχεται να ταξινομήσει και να ιεραρχήσει τις ζωές των ανθρώπων με βάση τους επίπλαστους διαχωρισμούς της φυλής, του χρώματος του δέρματος, της γλώσσας. Ενώ ο μιλιταρισμός δεν παύει να κάνει ολοένα πιο αισθητή την παρουσία του, είτε μέσω της εμπόλεμης συνθήκης που δημιουργούν κράτη και αφεντικά είτε μέσω της παρουσίας στρατιωτικών σωμάτων σε δρόμους δυτικών μητροπόλεων.

…τον φασισμό δεν πολεμάει, τον εκτρέφει

Ο κόσμος της δημοκρατίας είναι ο κόσμος των αφεντικών, της ταξικής διαίρεσης, της εκμετάλλευσης, της εμπορευματοποίησης των πάντων. Είναι ο κόσμος των εθνών-κρατών, του μιλιταρισμού, των πολέμων και της καταστολής, των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των ομαδικών τάφων μεταναστ(ρι)ών σε θαλάσσια και χερσαία σύνορα. Είναι ο κόσμος της λευκής ανωτερότητας, του σεξισμού και της αρτιμέλειας, που καθυποτάσσει και δολοφονεί. Είναι το πεδίο μέσα στο οποίο γεννιέται και εκτρέφεται ο φασισμός, ιδιαίτερα σε περιόδους συστημικής κρίσης και αστάθειας.

Για τον λόγο αυτό, τα τελευταία χρόνια στον δυτικό κόσμο έχει επανέλθει στο προσκήνιο κάθε ακροδεξιά και ναζιστική παραφυάδα, από σχετικές «κινητοποιήσεις» και επιθέσεις μέχρι τους θεσμικούς θώκους. Πέρα από τους νεοναζί της χρυσής αυγής, ενδεικτικές όψεις αυτής της συστημικής διεργασίας είναι οι φασιστικές οργανώσεις στους δρόμους και στις κάλπες της Γερμανίας, η ακροδεξιά εκλογική άνοδος στη Γαλλία και τη Βρετανία, η ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από ακροδεξιούς στην Ουγγαρία, την Αυστρία, τις ΗΠΑ, όπως και η πρόσφατη ανάληψη κυβερνητικών καθηκόντων από φασίστες στην Ιταλία, οι οποίοι εισάγουν απροσχημάτιστα ένα ευρωπαϊκό απαρτχάιντ στη Μεσόγειο.

Η ελληνική δημοκρατία, το περίφημο «συνταγματικό τόξο», επαίρεται ότι έφερε το νεοναζιστικό κόμμα της χρυσής αυγής στη δικαιοσύνη, ώστε να ξεπλυθεί από μια οργάνωση που η ίδια πριμοδότησε τα προηγούμενα χρόνια και από τον φασισμό που η ίδια φέρει. Τον δικάζει, την ίδια στιγμή που λύνει τα γκέμια σε κάθε λογής φασιστική γκρούπα για να επιτίθεται σε μετανάστ(ρι)ες, αγωνιστρ(ρι)ες και καταλήψεις, με την «εθνική ενότητα» που προωθεί, την αντι-μεταναστευτική πολιτική που εφαρμόζει, την ατζέντα δημόσιας τάξης και ασφάλειας που επιβάλλει. Φυλακίζει, εκτοπίζει και δολοφονεί συστηματικά μετανάστ(ρι)ες που φτάνουν στα σύνορά της, υποστυλώνοντας τον πολιτισμό των στρατοπέδων συγκέντρωσης, τον ρατσισμό, την ξενοφοβία και τη μισαλλοδοξία. Υποδαυλίζει και διαχέει τον εθνικισμό στις συνειδήσεις και στους δρόμους μέσω του λεγόμενου «μακεδονικού» και της «ελληνοτουρκικής» αντιπαράθεσης για ενεργειακά κοιτάσματα και αγωγούς. Εξαπλώνει τον μιλιταρισμό, επαναφέροντας τον ελληνικό στρατό ως διαχειριστή κοινωνικών ζητημάτων μετά από δεκαετίες. Εκτρέφει και νομιμοποιεί τις σεξιστικές διακρίσεις και τη βία απέναντι σε όποιο πρόσωπο δεν αντιστοιχίζεται στις κυρίαρχες πατριαρχικές, ετεροσεξουαλικές νόρμες και ρόλους, αθωώνοντας βιαστές και καταδικάζοντας όσες αντιστάθηκαν σε αυτούς. Επί της ουσίας, αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι ο φασισμός δεν θα «τελειώσει» από κανένα δικαστήριο, από κανέναν θεσμό αλλά θα εξαφανιστεί μονάχα όταν καταστραφεί ο κόσμος των κρατών, των αφεντικών, των θρησκειών, της πατριαρχίας.

5 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι από νεοναζιστικό τάγμα της χρυσής αυγής, ο αδιαμεσολάβητος, αντιθεσμικός, ακηδεμόνευτος αντιφασισμός συνεχίζει να εναντιώνεται στον φασισμό και το σύστημα που τον γεννά και τον θρέφει. Για έναν αυτοοργανωμένο κόσμο ελευθερίας, αμοιβαιότητας, αλληλοβοήθειας και κοινοκτημοσύνης ενάντια σε κάθε διαχωρισμό, ιεραρχία και εξουσία.

ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΡΕΦΕΙ

ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ, Παρασκευή 14/9, 6.00μμ, Πλ. Λαού

5 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ ΑΠΟ ΝΕΟΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΤΑΓΜΑ ΕΦΟΔΟΥ

 

Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου – Δραπετσώνας

Ρεσάλτο Αυτοοργανωμένος Χώρος Αλληλεγγύης και Ρήξης

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΑΖΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ MASTER PLAN ΤΗΣ COSCO ΣΕ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ ΚΑΙ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ

Τη Δευτέρα 16/7 στο θεατράκι της Πλατείας Πόντου στη Χαραυγή και την Κυριακή 22/7 στο νέο χώρο της περιοχής των πρώην Λιπασμάτων στον Όρμο Κράκαρη πραγματοποιήθηκε προβολή βίντεο για το συνολικό σχέδιο καπιταλιστικών αναπλάσεων-επενδύσεων σε όλη την παρακτια ζώνη του Πειραιά που υποβαθμίζει και περιφράσει περαιτέρω τις ζωές μας προς όφελος του εφοπλιστικού, εμπορικού, τουριστικού, πετρελαϊκού, κατασκευαστικού κεφαλαίου.

Ενδιάμεσα, την Τετάρτη 18/7 και το Σάββατο 21/7 πραγματοποιήθηκαν δυο παρεμβάσεις σε συναυλίες που διοργάνωνε ο Δήμος Κερατσινίου - Δραπετσώνας στα πρώην λιπάσματα. Αναρτήθηκαν πανό και μοιράστηκε σε χιλιάδες αντίτυπα κείμενο αντιπληροφόρησης και θέσης για το ζήτημα. (το κείμενο σε pdf)
Είχε προηγηθεί αφισοκόλληση για τις προβολές και μοίρασμα κειμένων την Κυριακή 15/7 στην περιοχή της Χαραυγής και στους δύο αναπλασμένους από τον δήμο χώρους των πρώην λιπασμάτων.

Οι παρεμβάσεις πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο συνέχισης των κινήσεων κοινωνικής απεύθυνσης και αντιπληροφόρησης ενάντια στα καζάνια, τα διυλιστήρια και το MASTER PLAN κράτους και πολυεθνικών στο παραλιακό μέτωπο από το λιμάνι του Πειραιά μέχρι το Πέραµα, από τη Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας, το Ρεσάλτο (Κερατσίνι), την Πάροδο (Νίκαια) και το Pasamontana (Κορυδαλλός), στην προοπτική δημιουργίας μιας ακηδεμόνευτης πρωτοβουλίας αγώνα.

2 προβολές ενημερωτικού βίντεο ενάντια στο Master Plan

 σε μορφή pdf

ΕΝΑΝΤΙΑ

• ΣΤΟ MASTER PLAN ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ
για το παραλιακό μέτωπο από το λιμάνι του Πειραιά μέχρι το Πέραμα

• ΣΤΑ ΚΑΖΑΝΙΑ, ΤΑ ΔΙΥΛΙΣΤΗΡΙΑ, ΤΗ ΜΟΛΥΝΣΗ, ΤΗΝ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ -ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΕΝΙΑΙΟ ΑΛΣΟΣ
ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΩΝ ΠΡΩΗΝ ΛΙΠΑΣΜΑΤΩΝ

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΟΛΥΝΣΗΣ,
ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ
ΔΕΝ ΔΙΟΡΘΩΝΕΤΑΙ, ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ 

ΠΡΟΒΟΛΗ 

ενημερωτικού βίντεο 

ΔΕΥΤΕΡΑ 16/07 9:00 μ.μ.
θεατράκι πλατείας Πόντου
ΧΑΡΑΥΓΗ
χάρτης 
https://goo.gl/maps/pQ2RmrWma382

ΚΥΡΙΑΚΗ 22/07 9:00μ.μ.
στον νέο χώρο των πρώην λιπασμάτων (όρμος Κράκαρη)
ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ
 
πρόσβαση από Πειραιά:
https://www.google.com/maps/dir/37.9493852,23.636996/37.9425719,23.621524/@37.9457897,23.6145658,1289m/data=!3m1!1e3!4m2!4m1!3e0?hl=el&shorturl=1

πρόσβαση από Κερατσίνι:
https://www.google.gr/maps/dir/37.9589834,23.6144122/37.9425957,23.6214961/@37.9432604,23.6181234,1289m/data=!3m1!1e3!4m2!4m1!3e0

 σε μορφη pdf

 Ακολουθεί το κείμενο:

Χρονικό των τελευταίων μηνών:

21.01.2018, η COSCO παρουσιάζει το «Αναπτυξιακό Πρόγραμμα και τη Μελέτη Διαχείρισης» (Master Plan) για την παράκτια ζώνη από το εμπορικό-τουριστικό λιμάνι του Πειραιά μέχρι τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη στο Πέραμα.

29.03.2018, ξεκινούν οι κινητοποιήσεις ενάντια στα «καζάνια του θανάτου» στο Πέραμα, μετά την ανακοίνωση επαναλειτουργίας δεκάδων ανενεργών δεξαμενών στην περιοχή από τις πετρελαϊκές εταιρείες CORAL και CYCLON.

03.05.2018, έντονη δυσοσμία από την OIL ONE του Μελισσανίδη κατακλύζει τις περιοχές του Πειραιά. Η εκπομπή ρύπων και η αφόρητη κατάσταση θα συνεχιστεί τις επόμενες βδομάδες, προκαλώντας αντιδράσεις και κινητοποιήσεις των κατοίκων της Δραπετσώνας και του Κερατσινίου.

30.05.2018, oι εργαζόμενοι στους σταθμούς εμπορευματοκιβωτίων (ΣΕΜΠΟ) της COSCO, στις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ, ξεκινούν απεργία διεκδικώντας συλλογική σύμβαση εργασίας φορτοεκφορτωτών, ένσημα βαρέα και ανθυγιεινά και μέτρα ασφάλειας. Η COSCO/ΟΛΠ/PCT/DPORT και οι εργολάβοι προσέφυγαν άμεσα στη δικαιοσύνη, η οποία καθόλου τυχαία και εξίσου άμεσα κήρυξε την απεργία παράνομη. Το σωματείο μετά από 3 μέρες απεργίας, το βράδυ της 1ης Ιουνίου, αποφασίζει την αναστολή της και την ανακοίνωση νέας ημερομηνίας απεργίας στις 6 Ιουνίου, κατά τη διάρκεια της οποίας οι εργαζόμενοι δέχτηκαν τη «δέσμευση» του υπουργείου και των εργολαβικών εταιρειών (που είναι οι εργοδότες τους) για υπογραφή της συλλογικής σύμβασης εργασίας.

14.06.2018, με το άρθρο 70 στα «προαπαιτούμενα» για το κλείσιμο της πρόσφατης «αξιολόγησης» η κυβέρνηση ψήφισε την παράταση έως 20 χρόνια (από 12 που ίσχυε) της λειτουργίας εγκαταστάσεων, με επικίνδυνες και οχλούσες χρήσεις, σε μη βιομηχανικές ζώνες, ακόμα και εντός οικιστικού ιστού, όπως η OIL ONE και η LAFARGE BETON στη Δραπετσώνα και οι δεξαμενές πετρελαιοειδών στο Πέραμα.

Το MASTER PLAN της COSCO

Στις 21.01.2018, η ΟΛΠ ΑΕ, δηλαδή η COSCO SHIPPING, σε κλειστή συνάντηση με τους «εκλεκτούς» αρμόδιους φορείς, παρουσίασε το «Αναπτυξιακό Πρόγραμμα και τη Μελέτη Διαχείρισης» (Master Plan) για ολόκληρη την παράκτια ζώνη από το εμπορικό-τουριστικό λιμάνι του Πειραιά μέχρι τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη στο Πέραμα. Σε συνέχεια και εφαρμογή της Σύμβασης Παραχώρησης του ΟΛΠ από το ελληνικό κράτος στην COSCO, με την πώληση του 67% των μετοχών τον Αύγουστο του 2016 από την κυβέρνηση που θα έσκιζε τα μνημόνια. Μια μελέτη, που -καθόλου τυχαία- εξυπηρετεί αποκλειστικά τα συμφέροντα του εφοπλιστικού, εμπορικού, τουριστικού, πετρελαϊκού και κατασκευαστικού κεφαλαίου, υποβαθμίζοντας και περιφράζοντας περαιτέρω τη ζωή μας. Ένα κεφαλαιο-κρατικό σχέδιο που σε μεγάλο βαθμό παραμένει αθέατο από τους κατοίκους των περιοχών του Πειραιά, μιας και τα κομμάτια του παζλ παραμένουν σκόπιμα ασύνδετα από τους κυβερνήτες, τους αντιπολιτευόμενους, τους περιφερειάρχες, τους δημάρχους, τους δημοσιογράφους, μαζί με τις κλασικές τακτικές της αποσιώπησης, της παραπληροφόρησης, της εξαπάτησης και της χειραγώγησης που ακολουθούν. Ας ενώσουμε, λοιπόν, τα κομμάτια του παζλ για να δούμε και να καταλάβουμε τη συνολική εικόνα.

Εν συντομία το Master Plan:

Επέκταση του Λιμένα κρουαζιέρας στο κεντρικό λιμάνι του Πειραιά, με επέκταση του επιβατικού σταθμού της κρουαζιέρας στις πύλες Ε11 & Ε12, κατασκευή νέου επιβατικού σταθμού, δημιουργία νέων αποθηκών εντός του λιμανιού, δύο τουλάχιστον πεντάστερων  πολυτελών ξενοδοχείων (ένα εκ των οποίων στο εκθεσιακό κέντρο του ΟΛΠ, την επονομαζόμενη Παγόδα) και πολυώροφου εμπορικού κέντρου τύπου MALL.

Κατασκευή επισκευαστικής προβλήτας για μεγάλα σκάφη αναψυχής (Mega Yacht) στον Nέο Μώλο Δραπετσώνας, για την επέκταση της ναυπηγοεπισκευής πέρα από τα φορτηγά πλοία και τα δεξαμενόπλοια και στα τουριστικά πλοία και πολυτελή σκάφη αναψυχής.

Επέκταση σταθμού διακίνησης αυτοκινήτων (car terminal) στον λιμένα Ηρακλέους, με σκοπό, όπως μας λέει ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΟΛΠ Α.Ε. κύριος Fu Chengqiu της COSCO: «το λιμάνι του Πειραιά να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους σταθμούς διακίνησης αυτοκίνητων σε ολόκληρη τη Μεσόγειο». Η προβλεπόμενη χωρητικότητα θα αγγίζει τα 5.400 οχήματα με περαιτέρω αύξησή της μέσω της σχεδιαζόμενης κατασκευής δύο τεράστιων κτιρίων στάθμευσης αυτοκινήτων, στην περιοχή του πρώην ΟΔΔΥ, πίσω από τον Σκλαβενίτη, στο κέντρο αποθηκών που σχεδιάζουν να δημιουργήσουν στην εν λόγω έκταση.

Δημιουργία κέντρου αποθηκών (Logistics) στην περιοχή του πρώην ΟΔΔΥ. Πυρήνας της καπιταλιστικής επένδυσης με βάση το master plan είναι η κατασκευή κέντρου logistics στην έκταση των 80 στρεμμάτων του πρώην ΟΔΔΥ πίσω από τον Σκλαβενίτη. Εκεί που χρόνια τώρα οι υπουργοί και οι δήμαρχοι όλων των κυβερνήσεων και όλων των παρατάξεων ανακοίνωναν ότι θα γίνει κέντρο υγείας. Στόχος η μετατροπή του Πειραιά στο βασικό διαμετακομιστικό κέντρο εμπορευμάτων της Μεσογείου.

Λειτουργία προβλήτας πετρελαιοειδών στην Προβλήτα ΙΙΙ των ΣΕΜΠΟ στο Πέραμα. Ένα καπιταλιστικό λιμάνι διασφαλίζει την απρόσκοπτη ροή των εμπορευμάτων και  ο Πειραιάς μετατρέπεται σε σημαντικό κόμβο διασύνδεσης της παγκόσμιας αγοράς και σε ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια διαμετακομιστικού εμπορίου της Ευρώπης. Οι τρεις προβλήτες φορτο-εκφόρτωσης εμπορευματοκιβωτίων (ΣΕΜΠΟ) της COSCO στο Ικόνιο και στο Πέραμα, με τους δυσθεώρητους γερανούς που έχουν γίνει σήμα κατατεθέν της ιδιωτικοποίησης του λιμανιού, ξεκίνησαν να λειτουργούν με ετήσιο ρυθμό περίπου 800.000 Containers, έχοντας φτάσει σήμερα στα 5.000.000 ετησίως, με αύξηση κερδών για την εταιρεία περισσότερο από 40% το 2017.

Στην προβλήτα ΙΙΙ, που εκτός από εμπορευματοκιβώτια διακινούνται και πετρελαιοειδή φορτία, οι πετρελαϊκές εταιρείες CORAL και CYCLON θέλουν να επαναλειτουργήσουν τα ανενεργά καζάνια που βρίσκονται στη γύρω περιοχή και να τα συνδέσουν με υπόγειες σωληνώσεις με την προβλήτα ΙΙΙ για την τροφοδοσία πλοίων με καύσιμα, χημικά κ.α. Μια ενεργή βόμβα μέσα σε κατοικημένη περιοχή.

Βελτίωση Υποδομών Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος, δεδομένου ότι η προσόρμιση όλο και περισσότερων πλοίων στο λιμάνι του Πειραιά αυξάνει τις δυνατότητες κερδοφορίας της ναυπηγοεπισκευής, σηματοδοτώντας την επέκταση και τον «εκσυγχρονισμό» της αλλά και την εμφάνιση νέων παικτών-εργολάβων, όπως η ίδια η COSCO μέσω θυγατρικών της. Στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη στο Πέραμα, η οποία λειτουργεί εδώ και δεκαετίες ως το κεντρικό ναυτιλιακό συνεργείο του Πειραιά, βελτιώθηκαν οι ήδη υπάρχουσες πλωτές δεξαμενές και μεταφέρθηκε μία καινούργια από την ίδια την COSCO, στην οποία μπορούν να δοκιμαστούν και τα πιο μεγάλα πλοία μετά την επισκευή τους.

Η OIL ONE

03.05.2018, ξημερώματα, έντονη δυσοσμία κατακλύζει τις περιοχές του Πειραιά, ιδιαίτερα τη Δραπετσώνα, τη Χαραυγή, την Ευγένεια, τον Αγ. Διονύση και το λιμάνι αλλά και μέχρι τη Νίκαια και τον Κορυδαλλό. Η εκπομπή ρύπων και η αφόρητη κατάσταση θα συνεχιστεί τις επόμενες βδομάδες. Η μονάδα OIL ONE του Μελισσανίδη, διαχείρισης-επεξεργασίας υγρών πετρελαιοειδών αποβλήτων (SLOPS), θα την βγάλει για άλλη μια φορά καθαρή. Τα κρατικά μηχανήματα μέτρησης δεν θα δείξουν υπερβάσεις στις εκπομπές αέριων ρύπων και τα κυβερνητικά, περιφερειακά και δημοτικά στελέχη, που αρχικά έσκιζαν τα ρούχα τους, θα λουφάξουν. Οι ρύποι και η δυσοσμία θα συνεχιστούν το επόμενο διάστημα, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις και κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας από τους κατοίκους της Δραπετσώνας και του Κερατσινίου. Μια ρυπογόνος εστία εντός κατοικημένης ζώνης, με άγνωστες επιπτώσεις στην υγεία των κατοίκων.

Η ιστορία δημιουργίας αυτού του διυλιστηρίου είναι εξίσου αμαρτωλή με τους «α-μέτρητους» ρύπους που εκλύει. Τον Δεκέμβρη του 2012, ο Δημήτρης Μελισσανίδης, σε έναν επενδυτικό «οίστρο» εν μέσω οικονομικής κρίσης (συμμετοχή στην αγορά του πλειοψηφικού πακέτου του ΟΠΑΠ, αγορά των μετοχών της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ κτλ) αγοράζει με όχημα τη θυγατρική εταιρεία ΟΙL ONE AEBEE του Ομίλου Aegean τις εγκαταστάσεις που διατηρούσε η ΒP HELLAS στην περιοχή της Δραπετσώνας. Η μονάδα από το 1984 λειτουργούσε για την παραγωγή, αποθήκευση και διακίνηση μόνο λιπαντικών (όχι πετρελαιοειδών) και η στιγμή της συγκεκριμένης αγοράς δεν ήταν καθόλου τυχαία. Στις 27.11.2012, ένα μήνα πριν την αγορά των εγκαταστάσεων από την πλευρά Μελισσανίδη, «εντελώς συμπωματικά» η Περιφέρεια Αττικής με περιφερειάρχη τον Γιάννη Σγουρό, με την υπ’ αριθμό 374/2012 απόφασή της, ενέκρινε τους περιβαλλοντικούς όρους για τη λειτουργία μονάδας παραγωγής, παραλαβής, αποθήκευσης και διακίνησης πετρελαίου, ανάμιξης και συσκευασίας λιπαντικών και επεξεργασίας υγρών πετρελαιοειδών αποβλήτων, παρ’ ότι η έκταση της πρώην βιομηχανικής περιοχής της Δραπετσώνας είχε χαρακτηριστεί ως χώρος «ανάπλασης» και αποχαρακτηριστεί ως χώρος «βιομηχανικής δραστηριότητας» από τον Οργανισμό Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας τόσο το 1997 όσο και το 2007. Στη συνέχεια, στις 5.8.2013 υπήρξε τροποποίηση των περιβαλλοντικών όρων, με απόφαση της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής, η οποία παρείχε στην εταιρεία ΟΙL ONE, δυνατότητα αποθήκευσης 20.000 κυβικών μέτρων υγρών καυσίμων και 3.500 κυβικών μέτρων ορυκτελαίων και μονάδας επεξεργασίας υγρών πετρελαιοειδών αποβλήτων. Στην ουσία, άνοιξε ο δρόμος για το πραγματικό επιχειρηματικό σχέδιο του Μελισσανίδη στην περιοχή: τη διαχείριση-επεξεργασία υγρών πετρελαιοειδών αποβλήτων “SLOPS”, μέσω των οποίων γίνεται άλλωστε συστηματικά και οργανωμένα όχι μόνο εμπόριο αλλά και λαθρεμπόριο πετρελαίου. Το παζλ ολοκληρώθηκε με τη φωτογραφική τροποποίηση του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας στο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας, που μετέτρεπε τη χρήση της περιοχής από «Ανάπλασης» σε «Μητροπολιτικής Παρέμβασης» και την παραλία σε «Λιμενοβιομηχανική ζώνη» όπου επιτρέπονται χρήσεις βιομηχανίας, βιοτεχνίας, τριτογενούς τομέα, με απόφαση του τότε Υπουργού Περιβάλλοντος Γ. Μανιάτη του κυβερνητικού συνασπισμού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, στις 14 Μαρτίου 2014.

Τον Ιούλιο του 2015, η σημερινή κυβέρνηση, σε μια κίνηση εντυπώσεων (αφού οποιοσδήποτε επόμενος νόμος οποιασδήποτε κυβέρνησης μπορεί να χαρακτηρίσει εκ νέου την περιοχή ως βιομηχανική) προχώρησε πάλι στον αποχαρακτηρισμό της περιοχής των πρώην λιπασμάτων ως «βιομηχανικής δραστηριότητας», παρατείνοντας ταυτόχρονα για 12 επιπλέον χρόνια τη λειτουργία των εργοστασίων που λειτουργούν σε αυτή. Έναν χρόνο μετά, το καλοκαίρι του 2016, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προχώρησε στην ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά, με την πώληση στην COSCO του 67% των μετοχών του ΟΛΠ και την παραχώρηση της διοίκησής του στην πολυεθνική. Στις 14.06.2018, με το άρθρο 70 στα «προαπαιτούμενα» για το κλείσιμο της πρόσφατης «αξιολόγησης», η ίδια κυβέρνηση ψήφισε μια φωτογραφική διάταξη, που παρατείνει στα 20 χρόνια (από τα 12) τη λειτουργία εγκαταστάσεων με επικίνδυνες και οχλούσες χρήσεις, σε μη βιομηχανικές ζώνες, ακόμα και εντός οικιστικού ιστού (OIL ONE, LAFARGE BETON, δεξαμενές πετρελαιοειδών στο Πέραμα).

Τα καζάνια στο Πέραμα

Στα τέλη Μάρτη οι κάτοικοι του Περάματος ξεκίνησαν κινητοποιήσεις ενάντια στα «καζάνια του θανάτου». Η κατασκευή νέας προβλήτας πετρελαιοειδών στην άκρη της Προβλήτας ΙΙΙ, έφερε εταιρείες πετρελαιοειδών όπως η CORAL και η CYCLON να επιδιώκουν την επαναλειτουργία των ανενεργών δεξαμενών. Ήδη από το καλοκαίρι του 2017 έχουν αρχίσει εργασίες επισκευής και οι οσμές γίνονται όλο και εντονότερες.

Δεν είναι ένα καινούργιο θέμα για το Πέραμα. Για δεκαετίες οι κάτοικοι έδιναν μάχη για το κλείσιμο των "καζανιών του θανάτου" και με την πίεση των κινητοποιήσεών τους κατορθώθηκε η διακοπή της λειτουργίας τους τις δυο τελευταίες δεκαετίες. Όμως, με βάση το επενδυτικό σχέδιο της COSCO για τον ΟΛΠ υπάρχει κινητικότητα εταιρειών πετρελαιοειδών και ενδιαφέρον της COSCO για την επαναλειτουργία τους.

Οι συνέπειες και οι κίνδυνοι σε ενδεχόμενη επαναλειτουργία θα είναι τεράστιες. Δεκάδες καζάνια γεμάτα πετρέλαιο δημιουργούν μια βόμβα στο κέντρο της πόλης, επάνω στον δρόμο που είναι ο μοναδικός δρόμος διαφυγής σε περίπτωση «ατυχήματος». Κίνδυνοι πολλαπλάσιοι από την πετρελαιοκηλίδα που μόλυνε ανεπανόρθωτα τον Σαρωνικό από το πρόσφατο «ατύχημα» στο δεξαμενόπλοιο "Αγία Ζώνη ΙΙ".

Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Το Master Plan που ανακοίνωσε η COSCO τον Ιανουάριο του 2018 συμπυκνώνει μια διαδρομή 20ετίας που αφορά στην εκμετάλλευση της παράκτιας ζώνης από την Ακτή Ξαβερίου στον Πειραιά μέχρι την Ελευσίνα. Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο υπό κρατική διαχείριση ΟΛΠ, στα 5ετή επενδυτικά του πλάνα, έθεσε ως βασικό στόχο τη μετατροπή του λιμανιού του Πειραιά σε κύριο διαμετακομιστικό κέντρο της Ανατολικής Μεσογείου και κατ’ επέκταση της Ευρώπης και βασικό τουριστικό προορισμό κρουαζιέρας στη Μεσόγειο. Βάσει αυτής της στοχοθεσίας, η επέκταση της Προβλήτας Ι για αύξηση της ροής των εμπορευματοκιβωτίων, η κατασκευή νέων προβλητών, άλλες για εμπορευματοκιβώτια (ΣΕΜΠΟ), άλλες για διακίνηση οχημάτων και άλλες για μεγάλα κρουαζιερόπλοια, ο τεχνικός εκσυγχρονισμός της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης, οι δεξαμενές τροφοδοσίας καυσίμων στα ολοένα και περισσότερα πλοία και οι μονάδες διύλισης και επεξεργασίας των πετρελαϊκών απόβλητων (SLOPS) αυτών των πλοίων συνέθεταν τη δέσμη των απαραίτητων κινήσεων που έπρεπε να υλοποιηθούν τα επόμενα χρόνια. Το μοτίβο ήταν κλασικό και αποδείχθηκε πλήρως η εφαρμογή του στη συνέχεια: το κράτος χάραξε την στρατηγική «εκσυγχρονισμού» και «ανάπτυξης» του λιμανιού μέσω των διοικήσεων του ΟΛΠ, προχώρησε στην κατασκευή των αρχικών απαραίτητων υποδομών και «την κατάλληλη επενδυτική στιγμή» το ιδιωτικό κεφάλαιο σε εύφορο πια -για κερδοφορία- πεδίο αγόρασε το 67% των μετοχών του ΟΛΠ αντί πινακίου φακής. Η COSCO (που αναρριχήθηκε το 2017 στην 1η θέση των πολυεθνικών κολοσσών διεθνών μεταφορών) από το 2008 (επί κυβέρνησης Καραμανλή) είχε υπογράψει μετά βαΐων και κλάδων συμφωνία με τον ΟΛΠ για την παραχώρηση των Προβλητών ΙΙ και ΙΙΙ ως ΣΕΜΠΟ, ανοίγοντας ουσιαστικά τον δρόμο της ιδιωτικοποίησης. Το πεδίο μάλιστα, με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, έγινε ακόμη ευφορότερο και από το 2009, επί προεδρίας Ανωμερίτη στον ΟΛΠ, εκπονήθηκε το πρώτο ολοκληρωμένο πλάνο για το μέλλον του λιμανιού. Ουσιαστικά, το πλάνο Ανωμερίτη δεν διέφερε από το τωρινό Master Plan. Δεν ήταν τίποτε άλλο από μία πρώτη απόπειρα ολοκληρωμένης προσφοράς για την προσέλκυση επενδυτών. Η COSCO, όπως κάθε πολυεθνικός κολοσσός, αγόρασε το 2016 το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών του ΟΛΠ, γνωρίζοντας πρώτα σε τί θα επενδύσει και ποιο αναμένεται να είναι το κέρδος της από αυτήν την κίνηση.

Γι’ αυτό είναι σημαντικό να αντιληφθούμε την πραγματικότητα συνολικά και όχι κατακερματισμένα. Η παράκτια ζώνη του Πειραιά είναι σαφές ότι μετατρέπεται σε ενός τύπου Ειδική Οικονομική Ζώνη. Τεράστια κεφάλαια, εμπορευματικών μεταφορών και εφοδιαστικών αλυσίδων (logistics), εφοπλιστικά, πετρελαϊκά, τουριστικά, κατασκευαστικά (πλοίων και κτιριακών υποδομών), συσσωρεύονται στην παράκτια ζώνη από το λιμάνι του Πειραιά μέχρι το Πέραμα και την Ελευσίνα, η οποία καθίσταται απόλυτα ελεγχόμενη και περιφραγμένη, ενώ απολαμβάνει κατ’ ουσία ένα προνομιακό καθεστώς από το κράτος (φορολογικά, διοικητικά κτλ). Την ίδια στιγμή η τουριστική βιομηχανία και το real estate οργανώνουν τα πλάνα τους για την άλλη πλευρά του παραλιακού μετώπου από το Φαληρικό Δέλτα και το Ελληνικό μέχρι το Σούνιο. Σε αυτό το πλαίσιο ήδη τεράστιες πολυεθνικές έχουν μεταφέρει το κέντρο διαμετακόμισης των εμπορευμάτων τους στο λιμάνι του Πειραιά, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την καπνοβιομηχανία British American Tobacco, η οποία ήδη από το 2016 έχει μεταφέρει το διεθνές διαμετακομιστικό της κέντρο στον Πειραιά κατόπιν συμφωνίας με την COSCO.

Σε αυτήν τη ζώνη, ζωτικό κέντρο θα είναι το κέντρο logistics, που προβλέπεται να κατασκευαστεί στην έκταση του πρώην ΟΔΔΥ πίσω από τον Σκλαβενίτη (μαζί με πολυώροφα κτίρια στάθμευσης-αποθήκευσης οχημάτων). Αυτό σημαίνει ταυτόχρονα ότι οι περιοχές μας θα τρέχουν στους ρυθμούς του λιμανιού και θα καλεστούν να συναινέσουν σε κάθε επιταγή των «από πάνω» (όπως η επαναλειτουργία των ανενεργών δεξαμενών στο Πέραμα), είτε αυτή αφορά στο κεφάλαιο είτε στο κράτος. Ήδη άλλωστε, οι κατοικημένες περιοχές γύρω από τους προβλήτες των ΣΕΜΠΟ που βρίσκονται σε πολύ κοντινή απόσταση από τον πρώην ΟΔΔΥ, ορίζουν το 24ωρό τους γύρω από την αδιάκοπη λειτουργία, τη ρύπανση και την ηχορύπανση των γερανών, των κλαρκ, των νταλικών και των φορτηγών πλοίων. Τα λιμάνια και κυρίως ο τομέας της φορτοεκφόρτωσης, αποθήκευσης και μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων αποκτούν όλο και πιο κεντρική θέση στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Οι εφοδιαστικές αλυσίδες (logistics) αποτελούν τον κρίσιμο κρίκο οργάνωσης-παραγγελιών-διακίνησης μεταξύ της παραγωγής και της κατανάλωσης στην πλανητική γεωμετρία του συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Παράλληλα, η σχεδιαζόμενη επέκταση του επιβατικού σταθμού της κρουαζιέρας, η κατασκευή νέου επιβατικού σταθμού, η δημιουργία νέων αποθηκών εντός του λιμανιού, δύο τουλάχιστον πεντάστερων πολυτελών ξενοδοχείων και πολυώροφου εμπορικού κέντρου (τύπου mall), με στόχο να γίνει βασικός κόμβος της κρουαζιέρας το λιμάνι του Πειραιά, προφανώς θα προσελκύσει και ήδη προσελκύει πολυεθνικές ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, εταιρείες real estate και την ντόπια επιχειρηματική ελίτ, οι οποίες επιχειρούν να αδράξουν οφέλη από την υλοποίηση του Μaster Plan. Ήδη εταιρεία real estate αγόρασε την περιοχή του πρώην εργοστασίου του Παπαστράτου και οι ενώσεις των ντόπιων εφοπλιστών και βιομηχάνων προχωρούν σε κινήσεις σύνδεσης με την COSCO. Το gentrification στην περιοχή της παλιάς τρούμπας εξελίσσεται, ενώ είναι βέβαιο ότι περιμετρικά του λιμανιού η πόλη θα αποκτήσει μεταξύ άλλων χλιδάτα ξενοδοχεία, πολυτελή συγκροτήματα κατοικιών, ναυτιλιακές επιχειρήσεις και εμπορικά μεγαθήρια κατανάλωσης τύπου MALL, που θα επεκτείνουν σε βάθος χρόνου το καθεστώς της ειδικής οικονομικής ζώνης και μέσα στην πόλη. Ένα προνομιακό καθεστώς για λίγους, με ελάχιστους ελεύθερους και «δημόσιους» χώρους, υπό συνεχή έλεγχο και επιτήρηση, δημιουργώντας νέους και θωρακίζοντας υφιστάμενους αποκλεισμούς.

Για να λειτουργεί αδιάκοπα αυτή η πολυεπίπεδη αλυσίδα κυκλοφορίας εμπορευμάτων, πρέπει παράλληλα να υπάρχει η δυνατότητα γρήγορης και άμεσης επισκευής των πλοίων που προσαράζουν στο λιμάνι, η άμεση δυνατότητα καθαρισμού τους από τα πετρελαϊκά απόβλητα (SLOPS) και ανεφοδιασμού τους με καύσιμα. Γι’ αυτό είναι σημαντική για την εύρυθμη λειτουργία του λιμανιού η παρουσία της ΟIL ONE του Μελισσανίδη και η επαναλειτουργία των καζανιών στο Πέραμα. Τα διυλιστήρια του Μελισσανίδη σε συνδυασμό με το εργοστάσιο τσιμέντου της LAFARGE είναι οι αναγκαίες βιομηχανικές μονάδες εντός της παράκτιας ζώνης που διευκολύνουν τη λειτουργία των υπόλοιπων λιμενικών εγκαταστάσεων και τα καζάνια οι βασικές δεξαμενές τροφοδοσίας. Το διυλιστήριο και τα καζάνια αποτελούν αυτήν τη στιγμή το εμφανέστερο πρόβλημα λόγω της δυσοσμίας και των κινδύνων αλλά δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται αποκομμένα από το υπόλοιπο καπιταλιστικό σχέδιο για το λιμάνι. Αυτό το σχέδιο είναι ενιαίο και ως τέτοιο μόνο μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε. Τα καζάνια και τα διυλιστήρια δεν θα φύγουν όσο το λιμάνι και οι λειτουργίες του επεκτείνονται. Αυτό ήρθε να επιβεβαιώσει η προσθήκη και ψήφιση του άρθρου 70 στα πρόσφατα «προαπαιτούμενα» που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Τα «τυράκια» για να χωνευτεί κοινωνικά αυτό το τερατούργημα είναι από τη μία, τα "αντισταθμιστικά οφέλη" (ανταλλάγματα) προς τους δήμους και από την άλλη, η υπόσχεση για θέσεις εργασίας, ό,τι καταλληλότερο μετά από 8 χρόνια σαρωτικής ταξικής επίθεσης και καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης με την αύξηση της ανεργίας και την φτωχοποίηση ιδίως στις περιοχές μας. Αυτό όμως που σκόπιμα αποκρύπτεται και ανέδειξε τόσο η προ τετραετίας όσο και η πρόσφατη απεργία του σωματείου των λιμενεργατών που εργάζονται σε εργολάβους για λογαριασμό της PCT (Θυγατρική της COSCO) είναι ότι πρόκειται για θέσεις εργασίας σε εξοντωτικές συνθήκες, χωρίς τους στοιχειώδεις κανόνες ασφαλείας (αφού το προνομιακό εργοδοτικό καθεστώς εντός τέτοιων ειδικών οικονομικών ζωνών εξαφανίζει τα όποια «εργατικά δικαιώματα»), ελαστικά και εξαντλητικά ωράρια που ξεπερνούν τις 12 ώρες δουλειάς, πενιχρούς μισθούς και κυρίως την επισφάλεια να επικρέμεται πάνω από τα κεφάλια των εργαζομένων στο διηνεκές.

Όσον αφορά τα «αντισταθμιστικά οφέλη» προς τους παραλιμένιους δήμους Κερατσινίου-Δραπετσώνας και Περάματος, με τους φιλοκυβερνητικούς δημάρχους τους, αυτά συνίστανται από παραχωρήσεις εκτάσεων και παροχή κονδυλίων, για τη σιωπή των δημοτικών αρχών στην ιδιωτικοποίηση του λιμανιού και το master plan, για την επικέντρωσή τους σε επιμέρους σημεία που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν μεμονωμένα και τη μετατροπή των κοινωνικών αντιδράσεων σε άνευρες θεσμικές καταγγελίες-διαμαρτυρίες. Η σιωπή τους για την πώληση του ΟΛΠ στην COSCO, την επαναλειτουργία δεκάδων ανενεργών καζανιών στο Πέραμα, τη συνέχιση λειτουργίας της OIL ONE και της LAFARGE και την περαιτέρω επέκταση του χρονικού διαστήματος λειτουργίας τους, εξαγοράστηκε με λίγα στρέμματα γης και παροχή του 3,5% των κρατικών εσόδων από τα «οφέλη» της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ στους δήμους Πειραιά, Κερατσινίου-Δραπετσώνας και Περάματος, από τα οποία ο δήμος Κερατσινίου-Δραπετσώνας θα παίρνει το 20% και ο δήμος Περάματος το 27%. Υποτυπώδεις παραχωρήσεις-ανταλλάγματα για να καμφθούν οι όποιες αντιδράσεις μας, ένας τρόπος για να κανονικοποιηθεί στα μάτια μας η δυστοπική συνθήκη των καζανιών, των διυλιστηρίων, των γιγαντιαίων πλοίων μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων, των γερανών φορτοεκφόρτωσης, της εκκωφαντικής φασαρίας, της αβάσταχτης δυσοσμίας. Επιχωματωμένες ψευδο-οάσεις από χαλίκι, πλαστικό και τσιμέντο, με λιγοστά δέντρα, όπως οι δύο εκτάσεις συνολικά 110 στρεμμάτων στα πρώην λιπασμάτα, που δόθηκαν προς «ανάπλαση» στον δήμο Κερατσινίου-Δραπετσώνας, για να παραμένουμε έστω και λίγο ικανοποιημένοι με αυτό που μας δίνεται: μια στριγμωγμένη και περιφραγμένη γωνιά περιπάτου, συναυλιών και αθλητικών δραστηριοτήτων, δίπλα σε καζάνια και διυλιστήρια, σιλό που συσκευάζουν τσιμέντο, εγκαταστάσεις που επεξεργάζονται τα λύματα όλης της Αττικής, ακούγοντας 12 μήνες τους γερανούς και τα κλαρκ να φορτοεκφορτώνουν 24 ώρες το 24ώρο κοντέινερ εμπορευμάτων.

Μπροστά στην επιχειρούμενη επέκταση της λεηλασίας των ζωών μας, ας διερευνήσουμε πώς δεν θα μας κρατήσουν δεμένους στη θέση της απάθειας και να αντισταθούμε, ας φανταστούμε πώς θα επιθυμούσαμε την πόλη μας και να αγωνιστούμε, δημιουργώντας μια ακηδεμόνευτη πρωτοβουλία αγώνα στις περιοχές του Πειραιά. Το πρόταγμα της δημιουργίας «ΕΝΙΑΙΟΥ ΑΛΣΟΥΣ» στην περιοχή των Λιπασμάτων και της ελεύθερης πρόσβασης στην θάλασσα παραμένει ζωντανό και η μόνη διακριτή επιλογή απέναντι στο συρφετό των «αναπτυξιακών οραμάτων» των επιχειρηματικών συμφερόντων και των εκάστοτε κυβερνητικών-περιφερειακών-δημοτικών αρχών.

Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας

ΡΕΣΑΛΤΟ (Κερατσίνι)

ΠΑΡΟΔΟΣ (Νίκαια)

Pasamontaña (Κορυδαλλός)